مداحی یکی از هنرهایی است که سابقه ای طولانی در در فرهنگ و آیین آیرانی – اسلامی ما دارد. در زمان حضرت محمد (ص) مداحی نه تنها رایج نبود، بلکه آن حضرت، مسلمانان را از این کار پرهیز داده اندمنع می کردند. حتی شعرایی که در زمان جنگ به حماسه سرایی می پرداختند و با اشعار خود مسلمانان را از نظر روحی تقویت می کردند نیز اجازه مداحی نداشتند.
اولین نشانه ها از روضه خوانی و مداحی به قرن چهارم هجری و در زمان حکومت آل بویه دیده می شود. در زمان این حکومت شیعه آن ها دستور به برپایی مراسم عزا در پایتخت خود، شهر بغداد و سیاه پوش شدن مردم در این ماه دادند. اما با سقوط حکومت آل بویه در سال 447 قمری برگزاری این مراسم نیز در بسیاری از مناطق ممنوع شد.

شروع روضه خوانی به شکل کنونی از زمان حکومت شیعه صفویه در قرن 16 هجری آغاز شد و تا زمان حکومت پهلوی در جامعه به صورت گسترده رواج پیدا کرد. در این مدت مداحی نیز به صورت حاشیه ای در این مراسم اجرا می شد. پس از حکومت پهلوی و با پیروزی انقلاب اسلامی نقش مداحی در مراسم های مذهبی و عزاداری اهل بیت بسیار پررنگ تر از قبل شد. به نظر می رسد این تغییر ساختار مداحی در مراسم ها نقشی محور یافته و حتی روضه خوانی را به حاشیه برده است.